Skydive, Bryce en Zion.

Skydiven, kabouters, prachtig Bryce en zomers park Zion. Het komt allemaal voorbij in onze twee dagen die we weer beleefd hebben. Veel plezier met meereizen en lezen.

Dinsdag 9 juni 2015

Volgens ons heeft de bus met chinezen van gisterochtend, in ons hotel geslapen en ook allemaal op de tweede etage. Rond vijf uur lopen ze allemaal op de gang elkaar te wekken en we horen wel honderd keer de deuren open en dicht gaan... Goodmorning Moab dan maar. We blijven nog wel even rustig liggen, en om kwart voor zeven gaan we eruit om ons te douchen. We hebben vandaag drie dingen op de rol staan. De Sky Dive, Goblin Valley State Park en Bryce Canyon National Park. We beginnen dus met de Sky Dive boven Moab. Rond half acht zijn we ingepakt en uitgecheckt en rijden we naar het vliegveld waar we tegen achten aankomen. We hadden geboekt voor de sprong van acht uur, dus mooi op tijd. We worden op het kleine vliegveld toegelaten via een groot hek door eerst te bellen met het bedrijf. Eenmaal in de hangar moet ik allemaal formulieren invullen. Dat ik geen claims zal indienen en dat ik moet beseffen dat het ook mijn dood kan betekenen als ik spring en de parachute niet opent. Lekker begin... Maar niet aan denken. Na al het papierwerk moet ik me wegen en de lengte wordt opgemeten door eigenaar Paul. Een aardige no nonsens man, die aan me ziet dat ik er zin in heb. You've got a great smile zegt ie. Haha. En dan ben ik klaar met alle voorbereidingen en ontmoet ik mijn springinstructeur Victor. Een aardige jongen die me gelijk op m'n gemak stelt. Ik krijg een springoveral aan, in leger kleuren groen, een soort skibril en handschoenen. Dan doet Victor mijn tuig om, waarmee ik straks wordt vastgeklikt aan hem. Ondertussen geeft hij me allemaal instructies voor tijdens de dive. Het vliegtuigje wordt uit de hangar gereden en gaat eerst een proefvluchtje maken. Als ie weer terug is, is het tijd om in te stappen. Ik zeg Mart gedag en hij maakt foto's van mij en Victor. De ruimte in het vliegtuigje is krap, en ook een andere jongen die met een meisje als instructrice springt zit erin. Ik stap als tweede in en dat betekent dat we als eerste springen. We beginnen te rijden en ik zwaai nog naar Mart en binnen een minuut stijgen we op en vliegen we snel boven Moab. We maken eerst een stukje sightseeing. Zo zien we vanuit de lucht Arches NP, Dead Horse en Canyonlands. Dan hoor ik Victor zeggen, nog 1 minuut. Hij klikt me vast aan hem, trekt alle riemen strak en ik moet half op zijn schoot gaan zitten. Dan gaat het deurtje open en een koude wind komt naar binnen. Ik moet al met m'n benen buiten het vliegtuig gaan zitten en voel de adrenaline stijgen. Victor komt achter me zitten en duwt me langzaam naar voren. Voor ik met m'n ogen heb geknipperd vallen we uit het vliegtuigje en draaien we rond. Mijn maag voel ik omdraaien alsof ik in een achtbaan zit. De wind gaat keihard langs ons heen en ik schreeuw een kreet van opwinding. We maken een vrije val en dat gaat hard naar beneden. Dan voel ik m'n lichaam recht getrokken worden en trekt mijn harnas zich strak. Vooral in m'n liezen, auw. En dan is het opeens windstil en hoor ik niets dan rust. Victor filmt en maakt foto's en we zweven door de lucht. WOW!! Ik kijk 360 graden om me heen en het is prachtig! Wat een rust! Dan mag ik de parachute zelf sturen. We gaan van links naar rechts en als ik rechts helemaal aantrek maken we allemaal snelle rondjes... Hoe cool! Langzaam komt de grond weer dichterbij en kan ik zelfs Mart zien staan die foto's neemt. Ik schreeuw naar hem en juich en weet ik wat nog meer als we twee minuten later een super landing maken, ik op m'n kont. Dan volgt er nog een kreet van Awesome en sta ik op. Helemaal in trans en het liefst ging ik meteen weer! Ik loop naar Mart die trots en blij is dat ik weer op vaste grond sta, staat te wachten. Volgens mij vertel ik alles door elkaar, maar vooral hoe gaaf ik het vond! Ook Victor komt erbij en wat een leuke gast is dat. Beetje gek, maar dat moet je ook zijn voor dit beroep denk ik. Ik geef hem 15 dollar fooi, waar ie oprecht blij mee is. Normaal krijg je je foto's en dvd opgestuurd, maar Paul de eigenaar doet het meteen voor ons. Wat een leuke vent is dat trouwens ook zeg. Iedereen was super leuk met ons en met alle foto's en video op zak zeggen we iedereen gedag en stappen we om half tien in de auto. Jammer genoeg is het voorbij, maar WOW wat een ervaring! We rijden weg en zetten door naar de volgende stop, Goblin Valley State Park. Onderweg hebben we het over de sprong en is Mart blij dat ik zo genoten heb, maar vooral dat ik weer gewoon naast hem zit. We komen om half elf aan bij Goblin Valley. De naam van dit park komt door de wonderlijk gevormde rotsen die hier te zien zijn. Eerst heette het park Mushroom Valley, omdat de rotsen een soort van paddestoelen zijn. Later werd de naam Goblin Valley omdat de rotsen nu meer op boosaardige kabouters lijken zegt men. We rijden het enorm kleine park binnen. Net park is slechts 4 bij 2 kilometer. We rijden tussen de eigenaardige rotsen en inderdaad lijken ze op paddestoelen, maar kabouters? Als we ernaast staan, zijn wij meer de kabouters bij de paddestoel haha. Om half twaalf hebben we het park al bekeken en doorgereden en stellen we onze TomTom in op Bryce National Park. We zouden eigenlijk dit park pas morgen doen, maar dan regent het volgens de weersvoorspellingen, dus doen we hem vandaag. Het is nog zo'n vijf uur rijden. TomTom stuurt ons eerst een weg op die van hard naar onverhard gaat en dan naar eigenlijk onbegaanbaar. Gelukkig dat Mart zei dat we terug gingen om een andere weg te rijden, want anders hadden we er zo een paar uur langer over gedaan en of de banden het hadden gered.... We rijden iets om, maar met goed doorrijden komen we weer rond dezelfde tijd aan volgens Tom. Dan komt er een lange weg zonder tankstation en rijden we bijna helemaal in het rood, als er net op tijd 1 opduikt. Zweet in onze handen haha. We tanken de auto vol en halen gelijk een burger als lunch. We rijden goed door en om 15.00 uur komen we aan bij de ingang van Bryce National Park. De laatste kilometers gaven al een goed beeld van wat we gaan zien. Het is wel bewolkt hier. We rijden het park weer gratis in met onze pass en gaan dan de enige weg rijden. Deze weg is 18 mijl door het park en heeft veel uitzichtpunten. Het mooiste gedeelte zit gelijk voor in het park, het Amphitheater. Als we uitstappen en lopen naar het eerste uitzichtpunt met Sunset en Sunrise point, weten we niet wat we zien. Wat is dit mooi! Nee Prachtig! Dit is wel gemeend 1 van de mooiste dingen die we ooit gezien hebben. Rijd je aan de ene kant door het bos, aan de andere kant waar de uitzichtpunten zijn, zie je hoodoos (zo noemen ze de rotspartijen hier) in vele kleuren. Wit, oranje, en rood tot knalrood. Het zijn allemaal punten en zover als je kunt zien. Echt adembenemend mooi. Het klinkt overdreven, maar het is echt fantastisch. We lopen een stuk van het Amphitheater af en dan weer terug om weer naar de auto te gaan om verder te rijden, naar het mooiste uitzichtpunt van het park volgens ons, Inspiration Point. Helemaal te gek! We zijn er stil van en bekijken het rustig. Het enige wat je hoort.... Zijn de kakelende chinezen... Ze zijn echt overal... Na dit prachtige uitzicht rijden we naar het einde van het park en weer terug via de uitzichtpunten. Ook de Natural Bridge was mooi. Dan is het half zeven en zijn we erg moe van het rijden en de vele indrukken van een lange dag. We zoeken het hotel op in Panguitch, Color Country Motel en krijgen een ruime kamer en we ploffen op bed. Even niks!! Na het bekijken van de foto's, waarbij we ons afvragen of we dat echt gezien hebben vandaag halen we een broodje bij de Subway die we opeten in de kamer. We hebben geen puf meer om uit eten te gaan en gaan lekker op bed liggen, kijken de NBA finales, waarbij we terugdenken aan vijf en drie jaar geleden, dat we erbij waren. Ik tik nog dit stukje en na nog even tv is het genoeg voor vandaag. Een topdag! Morgen wachten we even het weer af, maar we hebben meerdere opties qua indeling dus dat komt goed. Tot morgen!

Woensdag 10 juni 2015

Als we wakker worden hebben we allebei heerlijk geslapen. Eindelijk een hele nacht door geslapen. Zal vast door de mooie dag van gisteren komen. Vandaag hadden ze de voorspellingen goed gedaan en is het heel bewolkt in Panguitch, dichtbij Bryce Canyon NP. Vandaag was de bedoeling om dit park te bezoeken, maar het is heel grijs en slecht weer en dat zal de hele dag zo blijven. Gisteren hebben we daarom al Bryce bezocht. We gooien het schema om en gaan vandaag naar Zion National Park. Dit park ligt zo'n 80 kilometer zuidelijker en daar zijn de voorspellingen beter qua weer. We doen het rustig aan in de ochtend en na het douchen en ontbijten gaan we vandaag pas om 10.00 uur op pad. We verlaten Panguitch en rijden richting Springdale, ook in de staat Utah. We komen om 11.00 uur aan bij de ingang van het park. We mogen weer naar binnen via onze pass, waarmee we nu al 80 dollar hebben bespaard. Zion NP is weer geheel anders dan alle andere parken. Zo rij je eerst door de bergen op de Zion Mount Carmel Highway met twee tunnels die ze hebben gemaakt in de bergen, waarvan er 1 heel lang en donker is. Ook kun je hier een mooi uitzichtpunt bekijken. Uiteindelijk kom je in Springdale aan, waar je je auto moet parkeren. Zion NP is het eerste Nationale Park van Utah en sinds een aantal jaar mag je hier niet meer rijden met je auto. Er rijden hier nu pendelbussen tussen acht stops. Het park ligt in Zion Canyon. De weg tussen de acht stops is ongeveer 24 km en ligt tussen hoge bergen van 800 meter hoog. Je kunt het zien als een groot park tussen bergen. We parkeren de auto dichtbij Springdale want alle parkeerplaatsen bij het park waren vol. We lopen naar het visitor center, vanwaar de pendelbussen vertrekken. We kregen er een beetje een pretpark gevoel bij. We hadden thuis al een schema gemaakt voor dit park. We beginnen met het verste punt. We stappen in de pendelbus die om de vijf minuten rijd en gaan naar halte 8. Dit is Temple of Sinawava. Hier gaan we een trail lopen van in totaal 3 kilometer. Het is een mooi aangelegd pad die langs de Virgin River loopt. Deze rivier loopt door het hele park. Het wolkendek is hier niet en de zon laat zich zien, heerlijk. We lopen de trail en het is echt net een park. Je hoort en ziet de rivier, hoort vogels, ziet veel eekhoorns en aan het einde van de trail heb je een soort van klein strandje waar de Virgin Rivier gewoon verder gaat. Je kan verder lopen door het water richting de Narrows. Hier komen de bergen dichtbij elkaar en de rivier loopt er dan doorheen. We doen onze broeken omhoog, slippers aan en we lopen een groot stuk. Af en toe is het best diep, wat ons een natte bips oplevert. Het water is eerst heel koud maar na een paar minuten lopen we heerlijk door het water, tussen hele hoge bergen waar de zon af en toe doorkomt. Op een gegeven moment gaan we terug. Je kan nog veel verder lopen, maar wij vinden het goed. Het is wel een aparte trail zo door het water. Dan gaan we terug naar het startpunt en stappen weer in de pendelbus en stappen uit bij stop zeven, zes en vijf en zien allemaal mooie dingen. Je hebt er allemaal trails, gelukkig niet al te lang. Zo heb je een trail stijl omhoog met uitzicht over het park en de bergen. We kijken naar de tijd en als we aankomen bij punt vier, Zion Lodge is het al half vier. We gaan eerst wat eten en drinken en besluiten dat met een ijsje. Hierna doen we nog punt drie met drie grote bergen bekijken en dan nemen we de pendelbus weer terug naar de auto. Het is inmiddels al vijf uur. We starten de auto en rijden dezelfde weg weer terug over de Zion Mount Carmel Highway. We zien een paar Bighorn Sheeps in de bergen lopen en rond zessen gaan we echt het park uit. Het is een mooi park, totaal anders dan alle andere. Dat maakt al die parken bezoeken ook zo leuk, het is telkens anders. We rijden terug naar Panguitch waar we tegen zevenen aankomen. Het is hier grijs en het regent licht met onweer. Wat een goed besluit om Zion te bezoeken vandaag. We gooien alle spullen af in de kamer en gaan dan eten bij Cowboys Smoke House hier in Panguitch. We kiezen voor de Baby back ribs (spareribs) en ze smaken goed na weer een mooie dag. We zijn wel weer erg moe en hebben het er tijdens het eten over dat het nu gaat opschieten en over alles thuis. We beseffen zeker dat we bevoorrecht zijn zoveel moois te zien. Na het eten is er geen plaats meer voor een toetje en gaan we terug naar ons motel. Het is half tien en ik moet nog een verslag maken en we willen nog even het schema doornemen voor morgen en de laatste dagen. Nog een week hebben we, en daar gaan we met 1000 procent van genieten.

Veel liefs and a big hug from us!

Johan en Martin