Mount Rainier NP & (weird) Portland

Goedemorgen allemaal. Tenminste voor jullie goedemorgen. Hier is het avond en gaan we zo slapen. Het waren weer twee (te korte) prachtige dagen in Mount Rainier National Park en Portland. Hier weer onze belevenissen:

Zondag 1 juli 2018

Vandaag geen Sleepless in Seattle gelukkig. We worden allebei pas rond zeven uur wakker en we hebben goed geslapen. We kijken eerst naar de F1 en zien Max Verstappen winnen in Oostenrijk. Daarna douchen en opfrissen. Vandaag verlaten we Seattle en gaan we de roadtrip door Noord West Amerika echt beginnen. We gaan vandaag naar het Mount Rainier National Park wat ook in de staat Washington ligt en op ongeveer twee uur rijden van Seattle. We rijden weg en gaan eerst langs de Safeway om een ontbijtje te halen. We halen wat croissants en bij de Starbucks koffie en thee. Dit is zoals we zo vaak door Amerika rijden. Vroeg op, vroeg weg, eten en drinken mee en nieuwe plekken zoeken en bekijken. Heerlijk! En ook het feit om lekker met z’n tweetjes te zijn is fijn. Het blijft altijd vreemd dat wanneer je een half uur rijd, je opeens in de natuur rijd. De weg naar de Noord Oost ingang van het park (je hebt meerdere ingangen) waar wij naar binnen zullen gaan, gaat over een weg met allemaal grote dennen bomen. Het weer is trouwens perfect en zonnig. Na een uur rijden komen we eerst langs het dorpje Greenwater. Hier stoppen we bij een general store om even te kijken voor wat folders en misschien wat souveniertjes en magneetjes voor Ger, Daniella en mijn werk. In dit dorpje is Bigfoot het verhaal. Het schijnt dat Bigfoot hier leeft en ook een paar keer is gezien in de bossen. Wij komen hem gelukkig niet tegen. De weg van Greenwater naar Mount Rainier NP gaar door het Federation Forest State Park, met ook weer prachtige bosroutes. We rijden verder en weer een uur later komen we bij de ingang van het Mount Rainier National Park. We maken een foto van de ingang zoals altijd en rijden dan iets terug naar Crystal Mountain. Vanaf hier gaat er een kabelbaan naar boven waar je mooi uitzicht hebt over de dalen en de bergen. Omdat we ons huiswerk goed hebben gedaan, weten we dat het eerste punt waar we naar binnen gaan, het hoogste gedeelte is met bijna hetzelfde uitzicht, zo niet beter op Mount Rainier zelf. Je hebt vijf hoofdgebieden in dit park. Sunrise, Ohanapecosh, Paradise, Longmire en Carbon River. Op de laatste na bezoeken we ze allemaal en beginnen in het noorden bij Sunrise. Dit is dus het hoogste punt van het park en Mount Rainier ligt er prachtig bij in de volle zon en mooie blauwe lucht. Mount Rainier heeft trouwens eeuwige sneeuw op zijn top. Als we eenmaal boven zijn, halen we ook gelijk een lunch die we buiten opeten in het zonnetje met uitzicht op de Rainier. We hebben een Chili Dog besteld. Het is een worst met chili con carne erop. Smaakt best goed. Met volle buikjes rijden we weer naar beneden en door verder het park in. Je moet trouwens goed nakijken of de wegen in het park wel allemaal open zijn. Niet alle wegen kunnen open zijn vanwege de kou en sneeuw. Gelukkig zijn twee weken geleden alle wegen open gegaan, dus hoefde we niets aan ons schema te veranderen, zoals een paar jaar geleden bij het Yosemite National Park. Eenmaal wat verder en zuidelijker het park in komen we bij Tipsoo Lake. Waren we net nog in de zon en alles groen en ontdooid, hier liggen nog meters sneeuw en is het een beetje bewolkt en koud. De Tipsoo Lake heeft ook nog een bevroren gedeelte en het lopen ernaartoe gaat over dikke sneeuw. Het is wel een mooi gezicht en meteen al zoveel verscheidenheid in dit park. Terug in de auto rijden we verder en nog geen tien minuten later, alles weer zonnig en groen, hoe dan? We rijden verder naar Ohanapecosh waar we de Silver Falls bezoeken na een korte trail lopen. Onderweg maken we trouwens ook veel stops om van het uitzicht te genieten. Als we de waterval hebben bekeken lopen we terug naar de auto en rijden verder naar Paradise. Als we net op weg zijn zien we een mooie Elk lopen in de bossen. Het eerste wildlife is gespot. Er zouden hier ook beren kunnen zitten, maar die worden eigenlijk bijna nooit gezien. We komen aan bij Paradise. Hier liggen Louise Lake en Reflections Lake die we beide bezoeken. Bij Reflections Lake zou je vroeg in de ochtend Mount Rainier kunnen zien in het water gereflecteerd, maar het waait nu en het water is dus niet vlak en stil. Bij Paradise bezoeken we de Narada Falls en weer wat verder de Christine Falls. Het rijden in dit park is echt prachtig. Het gaat van boven naar beneden door de vele bergen en de uitzichten worden door ons met veel wows begroet. Wel komen we er achter dat we beter hadden kunnen tanken alvorens het park in te rijden. We kunnen nog maar 80 Miles ermee rijden (ongeveer 138 km) en we moeten nog wel even. In het park zelf zijn geen tankstations aanwezig. We rijden verder richting Longmire. In dit deel heb je ook wat lodges waar je kan slapen. Wij slapen op nog geen 1 minuut lopen van de zuid ingang (Nisqually Entrance) bij Gateway Inn wat we rond 16.30 uur bereiken. We hebben dus echt de hele dag in het park gereden en van alle mooie uitzichten en natuur genoten. Het viel ook mee met de drukte gelukkig. Heel Amerika is trouwens in de ban van Independance Day dat op 4 juli natuurlijk hier is. Veel mensen zijn vrij. Het wordt voor ons trouwens de eerste keer dat we op the 4th of july hier zijn. We checken in bij Gateway Inn en slapen vannacht in een Cabin in the Woods. Fantastisch. We vinden het altijd leuk om 1 of 2 nachten in iets anders te slapen dan een hotel en nu slapen we dus in een donker gekleurd houten huisje in het bos, aan de rand van het National Park. Ook heeft het een heel grote haard, waar we eventueel vanavond een fikkie in kunnen steken. Het vriest hier snachts trouwens nog een beetje. Als we alles uit de auto hebben geladen gaan we even in het zonnetje in de stoelen voor ons huisje zitten en even bijkomen van een mooie rit en dag. Rond zessen tanken we de auto vol in het plaatsje Ashford op 11 kilometer van onze cabin. We konden nog 45 Miles rijden, dus het tankstation kwam net op tijd... Hierna rijden we terug richting Gateway Inn en eten we bij Wild Berry Restaurant. Het is van een gezin uit de Himalaya (hoe kom je dan hier in godsnaam terecht?) en het eten is heel goed. Ook geeft de man zijn kaartje. Hij heeft een reis organisatie in Nepal en mochten we er ooit naartoe willen... We nemen als toetje een eigen gemaakte Black Berry Pie die erg lekker is en zoeken daarna vol, moe en voldaan ons huisje in het bos op. Het avondzonnetje schijnt op de voorkant, waar ik nu dit stukje schrijf en Mart ligt lekker op bed wat tv te kijken naar America got Talent, waar ook Glennis Grace aan meedoet. Hierna lopen we nog even een stukje bij het bos en gaan dan naar binnen om nog even te relaxen, als de moeheid in 1 keer toeslaat. Het was een prachtige dag en we hebben weer een nieuw Nationaal Park bezocht die we nog niet hadden bezocht. Hopelijk slapen we lekker in het huisje en komt Bigfoot niet langs...

Maandag 2 juli 2018

We worden wakker met vogel geluiden en het is erg koud in onze Cabin. We zetten even de kachel aan en blijven nog even lekker in bed liggen, het is nog vroeg. We kijken naar Brazilië tegen Mexico op het WK en tijdens deze wedstrijd doen we weer alle ochtend rituelen. We hadden gister dus croissants gekocht en ook die gaan alleen per zes hier, dus eten we die op als ontbijt. Mart probeert koffie te zetten voor zichzelf, maar bij 1 slok laat ie de rest de gootsteen inlopen. Als hij het wel had opgedronken, had hij waarschijnlijk de hele dag op het toilet gezeten... als we rond negen uur uitchecken, koopt Mart koffie en ik water voor onderweg en stellen we de navigatie in op Portland in de staat Oregon. Op naar een nieuwe staat dus. De weg gaat weer door de groene omgeving met veel hoge bomen en mooie uitzichten. De weg gaat verder over de Morton White Pass Byway wat echt een heel mooie route is. Op een gegeven moment komen we uit bij de snelweg (interstate) en rijden we naar Portland toe. Vanaf Mount Rainier NP naar Portland was 150 Miles rijden, wat ongeveer 240 kilometer is. We hebben besloten om eerst naar The Cheesecake Factory te rijden wat iets verder ligt. We hebben zin om te lunchen met Cheesecake, gewoon omdat het kan. Deze zaak heeft ook veel vestigingen in Amerika en over de wereld en je kunt er niet alleen Cheesecake eten, zoals we vroeger altijd dachten. Als we er rond 11.30 uur aankomen, na in 1 keer de 240 kilometer te hebben gereden, lopen we naar binnen en gaan we zitten en besteld Mart een Fresh Strawberry Cheesecake en ik een Caramel Pecan Turtle Cheesecake met allebei een verse jus orange. We moeten toch iets van vitamine binnen krijgen haha. Bij de eerste hap voel je je gelijk schuldig wat calorieën betreft, maar God wat is dit zalig! We genieten van elke hap, maar meer dan de helft krijgen we allebei niet op. We nemen de rest mee in een bakje voor later. Het was echt te lekker! We stellen de navigatie in op het centrum van Portland waar we tegen enen aankomen. Portland heeft zijn eigen gezegde, Keep Portland Weird. En vreemd is de stad misschien wel een beetje kunnen we zeggen na ons bezoekje vandaag... Het is licht bewolkt vandaag en de zon laat zich lekker vaak zien. We parkeren de auto en lopen dan Portland door. Wat meteen opvalt zijn de in grote getalen zwervers en daklozen hier. We hadden het al gelezen in blogs, maar het zijn er echt veel. We lopen rustig verder naar onze eerste stop, Voodoo Doughnut. Een zeer bekende donut zaak met de mooie slogan, The magic is in the Hole. Voor deze donuts staan mensen vaak lang in de rij. Wij hebben mazzel en zijn snel binnen. Mensen zitten trouwens buiten met de roze dozen waar de donuts in meegegeven worden, de donuts te eten. Ook de namen van de donuts zijn vreemd. Ik neem de Voodoo Doll donut en Mart de Old dirty Bastard donut, past goed bij hem haha. We nemen ze mee in de bekende roze doos, want we zitten nog helemaal vol van de Cheesecake. Voor later zeg maar... we lopen verder richting Willamette River. Portland ligt hieraan en deze stad is ook bekend om zijn velen bruggen. Op 1 brug (Hawthorne Brigde) heeft Wie is de Mol een opdracht gedaan. Bij het water ligt ook het White Stag Building met het Portland Oregon sign. Als we daar aankomen staat er een brandweerwagen op de brug met sirenes. In het water is een man die met een tak aan het zwemmen is en de hele tijd dingen schreeuwt. De water politie komt erop af, maar de man wil niet op de boot. Het duurt lang maar uiteindelijk wordt ie op de boot getrokken. De grote vraag is, waarom een brug afzetten als iemand in het water ligt. Het hele gebeuren was vreemd, maar dat past bij de Portland gezegde. We lopen verder door de stad, die ook bekend is van de Food Carts. (Food Trucks) In deze stad staan heel veel Food Catrs, die allemaal verschillend eten verkopen. Als we ook hier even hebben gekeken zoeken we de auto op en rijden verder de stad door en stoppen bij Courthouse Pioneer Square. We parkeren de auto weer en lopen door dit gedeelte van de stad. Eerst kijken we op het plein met de Courthouse. Hierna lopen we verder door de stad weer richting de rivier en bekijken de Concert Hall met het grote Oregon logo. Ook bekijken we de rivier vanaf hier met uitzicht op de stad. We lopen terug het centrum in en ook hier heb je een groter plein met allemaal Food Carts. Ze zien er niet allemaal even lekker uit, maar toch hebben ze allemaal wel wat klantjes. Wij zitten nog steeds vol en laten de Food Trucks met rust. Het is best een overzichtelijke stad met niet heel veel hoogbouw. De vele daklozen geven wel een beetje een gevoel van medelijden, het zijn er echt veel. We zoeken met moeie benen de auto op. We gaan nog naar The Freakybuttrue Peculiarium & Museum. Om weird Portland goed af te sluiten bezoeken we dit vreemde museum wat veel weg heeft van Ripleys believe it or not. Allemaal vreemde dingen zie je hier, waarbij je soms twee, drie keer moet kijken of het wel waar is wat je ziet. Het is erg klein, maar heeft wel wat grappige en merkwaardige dingen. Zo worden we allebei door Aliens op een bed gelegd en worden onze buiken open gereten, tenminste dat is wat je op de foto ziet. Kan het nog weirder eindigen als dit vreemde museum in Portland? Ik denk het niet. Portland, een overzichtelijke stad, toch lichtelijk vreemd ja, waar je echt door de vele daklozen moet heen kijken. 1 dag is dan ook echt wel genoeg om de stad te ervaren. We rijden hierna naar Motel 6 in Troutdale waar we tegen half zes aankomen na weer door de traffic jam te zijn gereden. Dit hotel ligt op een half uur rijden van Portland en alvast in de goede richting voor het vervolg van onze roadtrip morgen. We checken in en krijgen kamer 226. Het hotel ligt pal naast de snelweg, en die hoor je goed in de kamer. We rusten even uit en ik schrijf alvast de dag op en tegen half acht zoeken we het restaurant Country Pride op wat we hebben opgezocht omdat we zin hebben in een lekkere steak. We zouden naar Longhorn (ons favoriete steakrestaurant hier in Amerika) gaan deze vakantie, maar degene die we hadden opgezocht op onze route, bleek geen Longhorn te zijn jammer genoeg. Country Pride ligt heel dichtbij ons motel. Mart eet een goede steak en ik een soort van tartaar. De saladebar was trouwens erg goed hier. Na het eten rijden we terug en gaan we nog even tv kijken en gaan dan straks lekker proberen te slapen. Morgen gaan we weer iets zuidelijker naar Prineville via Colombia Gorge en Mount Hood. The roadtrip Goes on and on...

Tot snel en veel liefs van ons!

Johan en Martin