Reno, Lazy sunday in Lake Tahoe en Las Vegas

Jullie zullen je wel afvragen, waar blijft het volgende verslag? Nou hier is ie hoor. Na twee heerlijke relaxte en rustigere dagen zijn we aangekomen op de eindbestemming van deze reis, Las Vegas. We gaan hier nog even genieten tot de Max. Hieronder de afgelopen dagen van onze reis:

Zaterdag 7 juli 2018

We worden rond 07.30 uur wakker en hoewel we eigenlijk wel kunnen doorslapen, zetten we toch de tv aan en blijven we lekker in bed Zweden-Engeland op het WK kijken. In de rust loop ik naar beneden in ons hotel om een ontbijtje te scoren en koffie en thee te halen. In ons hotel hebben ze een Starbucks zitten, wat een straf. Je zou verwachten dat er rond dat tijdstip niemand aan het gokken is, maar niets is minder waar. Het gaat hier net als in Vegas gewoon 24/7 door. Terug op de kamer hebben we een soort breakfast in bed en zien we Engeland winnen. Hierna gaan we ons rustig opfrissen voor een dagje Reno, The Biggest Little City in the World. Als we er helemaal klaar voor zijn en ons hotel uitlopen, is het net een oven waar we inlopen. Wat een hitte, zo in de ochtend al ongeveer 30 graden. Reno is geen grote stad en is ingebouwd tussen de bruine bergen. Echt bezienswaardigheden heb je hier niet, behalve dan Virginia Street, de straat met alle grote hotels en casino’s. We lopen door de stad en gaan richting de Riverwalk. Door Reno stroomt dwars door de stad de rivier Truckee. Hierlangs kun je lopen door de stad. We stoppen even bij het park wat erbij ligt en vervolgen dan onze weg. Het is echt bloedheet, dus even een verfrissend drankje halen en deze in het park opdrinken is geen slecht idee. Net als in Vegas kun je hier gewoon elk Casino inlopen om het van binnen te bekijken. Eerst kijken we bij Sands, en daarna door naar Circus Circus, Eldorado en je kunt zo binnendoor weer naar ons hotel lopen. Omdat er niet heel veel meer te zien is in Reno besluiten we er een relax dag van te maken. We kijken nog de verlenging van Rusland-Kroatië welke op grote schermen te zien zijn hier in de casino’s. Hierna lunchen we rustig en gaan daarna heerlijk bij het zwembad liggen om verder te relaxen en onze al best gebruinde huid, wat bij te bruinen. Dit is toch echt net vakantie. Het is eigenlijk heerlijk om even niets te hoeven doen en een dag geen auto te hoeven gebruiken. Rond 17.00 uur gaan we terug naar onze kamer om even op temperatuur te komen en een lekker lang bad te nemen en wat te lezen. En dan is het tijd voor de Saturday Night in Reno. Het echte gezellige sfeertje is er eigenlijk pas als de schemer invalt en alle neon lichten aangaan. We lopen naar Mells Diner the Original waar we wat gaan eten. We nemen allebei een steak / chicken plate. Het kan er mee door maar een mager zesje aan eten verder, lopen we terug naar Virginia Street. Ook vandaag is het Wings Fest er en is de straat weer bezaaid met duizenden mensen en zijn er optredens. Erg gezellig! Wij lopen na de straat te hebben doorgelopen terug naar ons Hotel en gaan daar weer een avondje gokken. We hadden vanmiddag tijdens het langslopen een Black and Jack computer machine gezien, waar je met vijf mensen tegelijk kan spelen tegen een dealer op de computer. We zullen er de hele avond niet meer vanaf komen, zo leuk. En omdat je af en toe een potje wint en dan weer verliest blijft ons geld een beetje gelijk. Ook de interactie met andere spelers is leuk en gezellig. Tel daar de gratis drankjes als je speelt bij op en we hebben een gezellige avond. Het enige nadeel is dat je hier gewoon mag roken in de casino’s wat we allebei en vooral Mart gelijk merkt aan zijn keel. Rond middernacht vinden we het wel genoeg en omdat we morgen weer verder moeten zoeken we onze kamer weer op. Ik heb met gister mee nu 40 dollar verspeeld, en Mart speelde vanavond quitte, dus staat nog op 20 dollar verlies. Ik weet het, ik ben op dit moment de big spender, maar wacht maar in Las Vegas maak ik alles goed (hoop ik). We zetten de wekker om 08.00 uur en gaan slapen. Het was een leuke dag en Reno is een heel overzichtelijke stad. Het is in niets te vergelijken met Vegas wat echt veel groter is met veel meer shows en vertier, maar we hadden het zeker niet willen missen. Wij als gok liefhebbers moeten toch de grondlegger van het gokken in Amerika, bezocht hebben. Er kan weer een vinkje achter.

Zondag 8 juli 2018

We hadden dus de wekker om 08.00 uur gezet, maar na een wat mindere nacht waarin we allebei veel aan het hoesten waren, (van het roken in de casino’s en een beetje verkoudheid vanwege de airco) zijn we al om 07.30 uur wakker. We blijven wel liggen tot acht uur en gaan dan douchen en de koffers inpakken om onze roadtrip weer te vervolgen. De volgende bestemming is Lake Tahoe en we zullen slapen in South Lake Tahoe. Rond 08.45 uur checken we uit, rijden we de garage uit en zwaaien we Reno gedag. We gaan eerst de stad uit en aangezien Lake Tahoe op ongeveer een uur rijden is, en we dus mooi op tijd zijn, gaan we eerst een ontbijtje halen. Na een goed ontbijt gescoord te hebben vervolgen we ons weg. Om Lake Tahoe te bereiken moet je rijden via Mount Rose. Mount Rose scheid Reno en Lake Tahoe en ligt ertussen. De weg gaat eerst met veel bochten omhoog en op een gegeven moment heb je van heel hoog een uitzicht over Reno. Als de weg dan weer naar beneden gaat doemt op een gegeven moment het grote Lake Tahoe op. Het grote blauwe meer ligt op de grens tussen de staten Nevada en Californië. Het is het op een na diepste meer van Amerika, op Crater Lake (wat we eerder bezochten) na. Als we er rond 10.30 uur aankomen en aan de rand van het meer op de weg rijden, merken we gelijk dat het zondag is. Het is dus zondag, prachtig warm weer en dat betekend dat er veel families hetzelfde idee hadden als ons. De parkeerplaats naar Sand Harbor, het bekendste stukje van Lake Tahoe met prachtige mooie lichtblauwe baaien en stenen, is al helemaal vol. We moeten de auto echt een heel stuk verder parkeren en dan helemaal terug lopen langs de drukke weg. Ik ga ook twee keer de steile kliffen (met gevaar voor eigen leven) af om foto’s te maken. We maken een paar prachtige foto’s en blijven nog even kijken maar het is veel te druk met zoveel mensen op het strandje dat we besluiten terug te lopen en door te rijden langs Lake Tahoe aan de oostkant. We rijden verder richting South Lake Tahoe en stoppen bij Zephyr Cove waar we de auto wel gewoon goed kunnen parkeren en lopen naar het smalle strandje. Deze lopen we helemaal af tot we bij een soort van Beach restaurant komen, waar we besluiten met uitzicht op Lake Tahoe en in het zonnetje te lunchen. Na de lunch lopen we via het strandje met onze voeten in het water weer terug naar de auto en rijden dan richting South Lake Tahoe, waar we vannacht zullen overnachten. Als we er bijna zijn gaan we weer de grens over en zitten we weer in de staat Californië. We zoeken Black Jack Inn op waar we een kamer hebben geboekt en rijden de hoofdstraat van South Lake Tahoe door, wat echt heel gezellig oogt. In de winter kun je hier ook skiën. Zo heb je ook een gondela naar de top van de berg, en alle winkels en hotels langs de weg zijn van hout gemaakt, waardoor je het gevoel hebt op wintersport te zijn. De temperatuur en de hete zon maken je wel gelijk duidelijk dat dat niet het geval is. We zetten de auto bij ons Motel neer en checken in. De kamer is nog niet klaar, maar we kunnen er over een uurtje in. We krijgen wel alvast de sleutel en gaan eerst wat drinken in het stadje en alle winkeltjes langslopen. Veel souvenierwinkels zijn er, wat het gelijk leuk maakt. Ook hier zitten een paar grote, hoge hotels met Casino’s. We hebben tijdens het drinken op een terrasje besloten om het vanmiddag weer rustig aan te doen en rond 17.00 uur naar Emerald Bay te rijden. Daar heb je een mooi uitzichtpunt van Lake Tahoe en daarna naar Taylor Creek te gaan, waar je soms kans hebt om wildlife te spotten. Na het op een terrasje wat drinken met live muziek en lekker mensen te hebben bekeken en nog een uurtje op onze kamer te hebben doorgebracht rijden we rond vijven eerst richting de westkant van Lake Tahoe naar Emerald Bay. Het is al een heel stuk minder druk en als we Emerald Bay bereiken zien we een mooie baai die er met zijn blauwe water mooi bij ligt. De baai komt uiteindelijk uit in Lake Tahoe. Het grootste gedeelte ligt ook in het Lake Tahoe State Park. Na Emerald Bay rijden we nog iets verder naar het westen en daarna weer terug richting South Lake Tahoe. Bij Taylor Creek rijden we auto naar rechts en rijden we een lange stille weg het bos in. Aan het einde parkeren we de auto en voor de rest staat er nog maar 1 andere auto, om aan te geven hoe rustig het hier is. Je kunt vanaf hier een trail lopen langs de Taylor Creek welke ongeveer 2 kilometer lang is. Je hoort vogeltjes fluiten en de avondzon schijnt lekker door de bomen. Het is echt zo rustig hier... heerlijk. Je hebt in de omgeving van Lake Tahoe de mogelijkheid om beren te spotten en aan het einde van Taylor Creek komen we bij een soort van dam waar je op kunt lopen met aan de ene kant een klein meertje en aan de andere kant het ongerepte bos waar het water via de dam op uitkomt met allemaal grote stenen en omgevallen bomen. In oktober komen in het meertje veel zalmen, die via de dam zo uitkomen in Taylor Creek in het bos en daar komen dan weer de beren op af. Helaas is het geen oktober en zien we geen beren. Wel is het een prachtige route die we lopen. We zien wat eekhoorns, waar ik nu een trauma van heb, vogels en worden lek gestoken door de muggen. Als we de hele trail hebben gelopen (welke we dachten dat het een loop was, waarbij je weer bij de auto komt), besluiten we nog een keer terug te lopen naar de dam en daarna weer terug te lopen naar het einde van de trail. Maar het einde van de trail komt helaas niet uit bij onze auto. Lost in the Forest of Taylor Creek... het is al rond achten en om half negen gaat de zon onder, dus het begint al aardig schemerig te worden. We moeten dus nog een keer de hele trail lopen om terug naar onze auto te komen. Natuurlijk met de mooie route en de rust hier is dat geen straf, maar voor Mart zijn knie is in totaal 7 kilometer lopen heel lang. Als we terug komen bij de auto, zijn we moe, lek gestoken en onze benen, Marts schoenen en mijn slippers zitten onder de bruine stof. We rijden terug naar Lake Tahoe waar we in het donker aankomen en stoppen we bij Denny’s om wat te gaan eten. Ons eerste drankje is 1 teug leeg en daarna eten we allebei weer een heerlijke sizzling plate met kip, broccoli en rijst. Moe, vies en voldaan rijden we via een ijsje van de Mc Donalds terug naar ons motel en douchen we ons lang schoon. Het was weer een mooie dag, een soort Lazy Sunday in Lake Tahoe en omgeving. We gaan lekker slapen, want morgen staat de langste rijdag van de roadtrip op het programma, naar het bruisende Las Vegas wat honderden kilometers zuidelijker ligt. Van het lopen en slenteren in het bos zijn we zo moe dat we meteen in slaap vallen.

Maandag 9 juli 2018

Mart heeft goed geslapen, maar ik lag al vanaf 03.00 uur te draaien en kwam niet meer goed in slaap. We hadden de wekker om zeven uur gezet en net als met de wekker voor het werk, lig je dan eindelijk wel lekker... na twee keer snoozen moeten we er toch echt uit, want vandaag gaan we echt kilometers vreten. We frissen ons weer op en zo snel als we zijn rijden we al om 07.45 uur weg van ons motel. Het is nog lekker rustig op de weg. Ook de zon heeft zijn weg al weer gevonden naar de strakblauwe lucht, dus het belooft weer een mooie dag te worden. Een dag met dus veel kilometers richting het zuiden. We rijden eerst terug via de oostkant van Lake Tahoe naar het gisteren zo drukke Sand Harbor aan Lake Tahoe. Het is er, als we er een half uurtje later aankomen, nog heeeeel rustig en we maken nog wat mooie foto’s van de stenen liggend in het donker en licht blauwe water van Lake Tahoe en van de baaien met daarop dennenbomen. Echt prachtig hier. Wat hadden we graag een half dagje of wat hier nog willen liggen op ons handdoekje, maar na echt mooie foto’s te hebben gemaakt moeten we helaas verder. Om negen uur rijden we weg bij Sand Harbor, waar het weer steeds drukker word met mensen. Je moet er hier dus vroeg bij zijn. Als we de navigatie hebben ingesteld op Hotel Tropicana in Las Vegas geeft ie aan dat we nog zo’n 460 Miles (ongeveer 750 kilometer) moeten rijden en dat we ongeveer 16.30 uur zullen aankomen in “mijn” stad Las Vegas. Een pittig rijdagje dus. We hebben met het samenstellen van de reis deze rijdag er tussen moeten plannen om uiteindelijk in Las Vegas te kunnen eindigen. Met het bereiken van Las Vegas, zullen we ook gelijk het enige bekende stukje van de reis bereiken. De rest van de reis was onbekend terrein en was echt prachtig. We halen eerst een ontbijtje welke we al rijdend onderweg opeten. De navigatie leidt ons via een mooie route dwars door de bergen. Eerst rijden we langs de High Sierra Mountains. Een reeks aan hoge, mooie bergen met werkelijk prachtige uitzichten. De weg gaat van hoog naar laag en af en toe stoppen we snel om wat foto’s te maken van de omgeving. Na de High Sierra Mountains rijden we langs Mono Lake wat er ook heel mooi bij ligt. Onderweg moeten we af en toe wachten bij weg onderbrekingen. Al rijdend komen we op wat bekend terrein voor ons. Het door ons in 2010 (8 jaar geleden, waar blijft de tijd?) bezochte Yosemite National Park, rijden we rechts voorbij maar laten we links liggen en we tuffen lekker door. Af en toe stoppen we om de benen te strekken en na het voorbij rijden van Yosemite komen we in de plaats Bishop. Voor ons, en misschien voor jullie, een bekende plaats. Op 23 mei 2010 zijn we hier ook geweest en was dit plaatsje het begin van een hele lange onverwachte rijdag. (Link naar het verslag van toen: https://johanenmartin.waarbenjij.nu/reisverslag/3449062/yosemite-sequoia-en-san-francisco ). Toen waren we hier in de vrieskou, nu is het gewoon 108 graden Fahrenheit, dus ongeveer 42 graden Celsius... net als toen stoppen we hier bij Erick Schat, een Nederlands bakkertje welke echt een bekende bakker is en waar het altijd druk is. We parkeren de auto en halen twee witte puntjes en aardappelsalade en lunchen op het terras van de bakkerij. We hebben het over de dag in 2010. We kunnen die dag ons zo goed herinneren, maar toen was het zo koud hier en nu zo warm, dus de omgeving herkennen we niet echt. Weer wat energie getankt te hebben rijden we weer verder en net na Bishop rijden we het Ancient Bristlecone Pine Forest via State Highway 168 in. Deze weg zal ons vanaf nu altijd bij blijven. Het is een heel bochtige weg, met allemaal hobbels, die omhoog en omlaag gaat. Onze lunch van zojuist voel je af en toe omhoog komen. Het is wel een prachtige omgeving met de weg tussen kleine bergjes door. Deze weg duurt maar liefst 56 kilometer. Het dalen is minder erg, maar het omhoog rijden met die hobbels.... Aan het einde van deze weg komen we in de echte dessert terecht. Alleen een weg met vlakke verre uitzichten en temperaturen van 44 graden. Gelukkig zitten we in de airco, maar met af en toe foto’s maken voel je de hitte plakken op je huid. In het stadje Beatty tanken we nog 1 keer de auto vol en zetten dan in voor de laatste twee uur rijden naar Las Vegas. We komen langs grillige bergen en aparte Big Dunes. Een lange rijdag is op zich ook best lekker. We kunnen lekker onze gedachten laten gaan en veel praten. Met het overlijden van Marts moeder is er ook een einde gekomen van een soort van tijdperk. Zo overdekkend en er over pratend hebben we best wat pittige jaren gehad, waar je natuurlijk gewoon doorgaat, maar Jezus wat hakt alles er soms hard in... Al pratend zien we opeens Las Vegas in de verte opdoemen. We komen via een andere weg als normaal binnen rijden. Kom je vanaf het oosten dan is het echt opeens dat Vegas er is. Vanuit het zuiden heb je dat minder en liggen er eerst wat bewoonbare gebieden voor. Wij mogen Las Vegas gewoon voor de derde keer aandoen en bezoeken, wat gaaf. Mijn gevoel zegt wel dat het misschien wel de laatste keer kan zijn, daar we eigenlijk alles in West Amerika wel hebben bezocht. Met wat stoppen tussendoor en de weg onderbrekingen komen we om 18.00 uur aan bij ons hotel Tropicana, waar we in 2015 ook verbleven. We parkeren de auto, we zijn er! Bij het inchecken vragen we brutaal of we een kamer zo hoog mogelijk kunnen krijgen met uitzicht op de strip, als de aardige dame aanbiedt om ons up te graden naar een suite met uitzicht voor 50 dollar per nacht extra. Wij blijven 4 nachten wat dus 200 dollar is, welke we beter kunnen uitgeven aan andere dingen lijkt ons... als we zeggen dat we dat niet willen omdat het teveel geld is, geeft ze ons toch een kleine upgrade gratis omdat het rustig is. In het weekend is het altijd druk, nu is het maandag dus rustiger. We krijgen een junior suite op de tiende etage in kamer 1051. Als we boven aankomen en de deur opendoen, zit onze kamer op de hoek met aan weerszijde ramen met schutters en.... uitzicht op de strip!! We kijken vanaf onze kamer aan de ene kant uit op de strip en de hotels Mandalay Bay, Luxor, New York New York en MGM. WoW! We ploffen op bed, pakken daarna de koffers een beetje uit en gaan dan lekker douchen en in bad. De vele kilometers zijn we snel vergeten en rond 20.00 uur lopen we de strip op. Het is echt bloedheet en heel drukkend buiten, niet echt heel lekker zo warm. We lopen en al is het de derde keer dat we hier zijn, je blijft je ogen uit kijken. Drukte van mensen, de vele lichten van de grote hotels... heerlijk weer terug te zijn. We gaan vanavond lekker eten bij Bubba Gump, ook een favoriet restaurant van ons welke we al in veel steden hebben bezocht. Tijdens ons vorige twee bezoekjes hier ook al. Ik bestel weer de Shrimps Heaven en Mart een zalm met rijst en spinazie. Als we rond 21.30 uur weer helemaal voldaan zijn van het heerlijke eten rekenen we af en willen we de strip verder op lopen, maar komt het met bakken uit de hemel en onweert het heel erg. We wachten even een kwartiertje en lopen dan via de andere kant van de strip terug naar ons hotel maar alle straten zijn ondergelopen en we moeten weer terug richting Bubba om dan via de andere kant van de strip naar ons hotel te lopen en dan gaat opeens de kraan weer helemaal open. Lang verhaal kort: we komen zeiknat, echt zeiknat terug in ons hotel. Wel is de temperatuur lekker afgekoeld, en wij dus ook. We kleden ons om in de kamer en gaan dan nog even naar beneden om nog even wat vertier op te zoeken en te gokken als we rond middernacht ons bed echt opzoeken...

Als ik dit tik is het Dinsdag 10 juli 2018 en ongeveer 08.00 uur. Bij het openen van de shutters lijkt het regen en het onweer van gisteravond en vannacht, als sneeuw voor de zon te zijn verdwenen en pronkt de zon weer aan de blauwe hemel. Mart haalt beneden wat koffie en thee en ik tik het verslag even af.

We zijn dus in de stad waar alles kan en van alles gebeurt wat niet na verteld kan worden omdat de gezegde natuurlijk is, What happend in Vegas..... met vandaag mee zullen we hier drie volle dagen zijn, waar we enorm van gaan proberen te genieten. Straks gaan we wat winkelen bij de vele winkels in de grote casino’s op de strip en smiddags is het plan om bij het zwembad te vertoeven. De andere dagen zullen we misschien nog een half dagje gaan rijden naar Valley of Fire State Park, maar we zien het wel. Jullie zullen het allemaal horen in het laatste verslag welke ik donderdag zal plaatsen. Maar voor nu zijn de twee Traveljunkies even van de aardbodem verdwenen en gaan we genieten van drie lange dagen Vegas, het blijft toch mijn stad hoor!

Tot hopelijk niet snel...

Veel liefs Johan en Martin